مرا ای عشق سرشار از صفا کن              مرا با رمز پرواز آشنا کن

           من اینجا مانده ام دل تنگ ، دل تنگ           مرا از بند دلتنگی رها کن

با دلی تنگ به جبران گناهی که نکردم

گریه ها کردم و بر آتش دل اشک فشاندم

یادگار تو همان حلقهء زیبای طلا را

 نگهی کردم وزآن پس

روی آن چند نگین از گهر اشک نشاندم

نا گزیر اشک فشان غمزده از کوی تو رفتم

نا امیدانه ز دل آه غریبانه کشیدم

تا بسوی دل تنها شده مستانه بگریم

نیمه جان پیکر خود جانب میخانه کشیدم

 

 

پروانه ام و عبرت من سوختن خویش                  تا پاک نسوزم دلم آسوده نگردد

 

               عشق را باید از پروانه آموخت که می سوزد و دم نمی زند

 

وفای شمع را نازم که بعد از سوختن  هر دم به سر خاکستر در غم پروانه می ریزد